PEG's: veel gedoe over weinig?


“PEG tast de vochthuishouding van de huid aan, leidt tot vroegtijdige veroudering van de huid, veroorzaakt allergische reacties en huidirritaties, tast de gezonde huidbacteriën aan en veroorzaakt kanker.”, las ik vandaag op een website omtrent natuurlijke producten.
Wel even schrikken als je dat zo ziet staan. En zeer zeker een nader onderzoek waard. PEG zit immers in best wel veel producten in onze badkamer.
PEG staat voor polyethyleen glycol. De afkorting wordt meestal gevolgd door een nummer (bijv. PEG 2, PEG 40 etc.) wat het aantal ethyleenglycoleenheden weergeeft in de polyethyleen ketting.  PEG is een gesynthetiseerd ingrediënt dat in cosmetica word toegepast als emulgator. In reinigingsproducten zit het vooral omdat het als geen ander vet, vuil en water aan elkaar bindt zodat alles met water moeiteloos kan worden weggespoeld. Alhoewel PEG een synthetisch product is heeft het toch vaak een natuurlijke olie als basis.
De meest voorkomende PEG’s zijn:
- PEG-40 Hydrogenated Castor Oil (douche/bad/haarproducten en als oplosmiddel voor olie in water) gewonnen uit ricinus olie.
- PEG-7 Glyceryl Cocoate (douche/bad/haarproducten) gewonnen uit kokosolie
- PEG-100 Stearate (huidproducten)

PEG is een erg praktisch en bruikbaar ingrediënt maar is het ook een gezond ingrediënt? Wel, er is eigenlijk geen literatuur of onderzoek dat stelt dat PEG’s onze gezondheid zouden kunnen schaden. De Amerikaanse “Food and Drug Administration” acht het volkomen veilig en dat wordt door andere bronnen alleen maar bevestigd.

Zijn dan alle negatieve kreten en waarschuwingen ongegrond? Ja en nee. Wanneer het gaat om pure PEG’s is er geen vuiltje aan de lucht. Maar, bij de productie van PEG’s kan er 1.4-dioxaan ontstaan en dat is volgens de EU CLP-indeling een carcinogeen categorie 2 (verdacht van het veroorzaken van kanker, onvoldoende bewijs bij mensen, voldoende bewijs bij dieren).

En dat verklaart ook gelijk waarom PEG’s in een slecht daglicht zijn komen te staan. De scheidings- en zuiveringstechnieken waren vroeger niet van die aard dat de aanwezigheid van verontreiniging kon worden uitgesloten. Daardoor werden PEG en dioxaan vaak in één adem genoemd.

De laatste jaren, met het verbeteren en op punt brengen van allerlei zuiveringstechnieken, werd die kritiek echter irrelevant en doofde min of meer uit. Onterecht blijkt nu uit een onderzoek dat de Nederlandse Voedsel en Waren autoriteit vorig jaar voerde (1).

In dit onderzoek werden 105 verschillende cosmetische producten die PEG’s bevatten getest op de aanwezigheid van dioxaan.  

In 52 van de 105 geteste producten, dus de helft, werd 1.4-dioxaan aangetroffen. De concentraties waren weliswaar zodanig laag dat enig gezondheidsrisico formeel werd uitgesloten maar toch, het hoort er niet in te zitten. Twee producten, haargels, werden zelfs van de markt gehaald.  Het goede nieuws, toch ook niet onbelangrijk, is dat de helft van de geteste producten géén dioxaan bevatte.

Men mag dus aannemen dat, alhoewel het vandaag de dag geen enkel probleem is om “zuivere” PEG’s te produceren, er toch heel wat PEG-producenten zijn die het met de kwaliteit van hun productie niet zo nauw nemen. Net zoals er heel wat cosmeticaproducenten zijn die dezelfde losse norm hanteren voor wat betreft hun eindproduct. De afwezigheid van dioxaan in PEG bevattende producten is immers een gedeelde verantwoordelijkheid die niet enkel op de grondstofleverancier kan worden afgewenteld. Ook al proberen ‘betrapte’ cosmeticaproducenten dit uiteraard wel te doen.

Conclusie: met PEG’s is niks mis. Wél met de manier waarop er omgegaan wordt met kwaliteitscontrole. Zowel bij de leverancier van de grondstof als bij de producent van PEG-houdende cosmetica.

DR. BAUMANN gebruikt PEG-40 om etherische olie op te lossen in water. Naast de eis voor een zuiverheidscertificaat voor de geleverde grondstoffen worden alle binnenkomende ingrediënten getest. Ook het eindproduct wordt, voor het afvullen, grondig gescreend op onzuiverheden en contaminatie.

 

 
Bronnen: